Een museum dat gedreven wordt door louter vrijwilligers, ongeveer 275 stuks, waar wordt dat nog vertoond? Iets dergelijks spookte er steeds door mijn hoofd tijdens ons bezoek aan Eynderhoof. Misschien kan ik iets van die bewondering op de lezer overbrengen in het volgende fotoreportages.
Al ruim voor de aanvangstijd van de excursie stonden er veel auto’s op het parkeerterrein, en je zag al meteen een paar bekende gezichten. Na inschrijving kwam ik met het kopje koffie en de Limburgse vlaai (uit eigen bakkerij!) aan een tafeltje terecht met leden uit Groningen, Gent en Blankenberge. Een mooi voorbeeld van de grote spreiding van de geïnteresseerden.
Lau en Johan, de kuipers, lieten zien hoe je van een eiken stamstuk duigen splijt. De duig wordt radiaal uit de stam gehaald. De ene kant van een duig zat dus dicht bij de kern van de stam en de andere kant dicht bij de schors.
De favoriete manier van splijten gaat met een korte stompe wig. Deze wordt niet helemaal op het kernhout gezet maar ook nog een beetje op het spinthout.
Met een voorhamer een paar klappen en dan splijt de rechtop staande stam in één keer uiteen. Met de kantrechtbijl met korte steel wordt het gespleten hout gefatsoeneerd: het spinthout eraf, het te dunne stuk bij de kern eraf, op gelijke dikte brengen en boven en onder al iets smaller maken.
Een mooie brede pank wordt de duig waar straks het spongat (vulopening) in komt.
De ruwe duigen worden kruiselings opgestapeld onder een afdak en moeten drie jaar drogen. De kuiper moet dus minstens drie stapels hebben staan die ieder groot genoeg zijn voor een jaarproductie. In Eynderhoof is men nu eindelijk zover.
Machinaal en met de hand.
Bij de turfsteker ben ik per ongeluk niet geweest. Hopelijk spreken de plaatjes die onze fotografen maakten voor zichzelf.
Bij de glazenier en de klompenmaker wel. De laatste maakte een paar klompen nu eens niet van populier, maar van berk. Zijn Vlaamse tongval verried zijn Belgische herkomst. Hij was 60 km komen rijden om hier zijn demonstratie te komen geven.
De smeden van Eynderhoof hebben goed hun best gedaan. Overal kom je in het museum de grappige wegwijzers tegen met een gesmeed handje. Voor het parkeerterrein aan de straat is de gildeboom geplaatst met aan zijn takken uitbeeldingen van de ambachten die in het museum aan bod komen, alles door eigen mensen in smeedwerk uitgevoerd. In de vriendenkamer die ook als trouwzaal dienst doet, hangt een grote smeedijzeren kroonluchter. Ook het monument voor de overleden vrijwilligers, ‘gebroken leven’, is vooral van smeedwerk gemaakt, in uiteenlopende, vaak zeer arbeidsintensieve technieken. Het thema is de levensloop, verbeeld in de vier jaargetijden.